Teskie en Mila

Na een rouwperiode over onze eerste kat, hadden we ons eerste kattenkoppeltje als logeetjes voor een paar weken. Na die periode wisten we het zeker: we zoeken een koppel.

We hadden vrij specifieke wensen: we zoeken binnenkatten die van mensen houden maar ook alleen thuis kunnen zijn. Aanhankelijk maar ook niet hyperactief. En vooral: géén kittens; daar hebben we de tijd niet voor. Via via kwam ik op de oproep van Dogs on a Journey (die ook katten helpt).
Twee zusjes uit Macedonië. De één sociaal en schijnbaar een halve papegaai: ze zat graag op de schouder van de rescuer. De ander verlegen en zelfs wat angstig. Ze mochten absoluut niet apart van elkaar geplaatst worden, dan zou het verlegen katje het niet redden. Geen probleem wat ons betreft!

We reageren, maar we houden steeds een slag om de arm. Is de advertentie wel echt? Oef, het is wel een heel bedrag om de katjes helemaal uit Macedonië naar hier te laten komen… Maar het contact met de organisatie verloopt soepel en we krijgen regelmatig nieuwe foto’s en video’s van de twee schatjes. We gebruiken Google Translate om ze nieuwe namen te geven in het Macedonisch: Mila (lief) voor de verlegen kat en Teskie (stoer) voor de dappere kat.

Dan breekt de grote dag aan. We krijgen een appje met een foto van de verhuisbus: ze gaan vertrekken! En een paar uur later een nieuw berichtje: de administratie rondom de paspoorten is niet in orde. Ze komen de grens niet over. De reis wordt afgebroken en de rescuer moet op zoek naar plan B. De teleurstelling is natuurlijk groot, maar de rescuer wil de katten niet zo lang laten wachten: een paar weken later boekt ze een vlucht en ze gaat met de katten mee naar België. Bij de luchthaven nemen wij de katten over en we leggen de rest van de reis naar Limburg samen af.

Na een korte wenperiode zijn de twee niet meer weg te denken uit ons huis. Ze zijn enorm aanhankelijk en sociaal: Mila kletst honderduit tegen me als ik in de keuken sta en Teskie wil steevast iedere avond op mijn schouder zitten als ik mijn tanden poets. Als we bezoek krijgen staat Teskie vooraan om te entertainen (en Mila laat zich graag lokken met wat lekkers). Ze proberen natuurlijk wel eens uit waar de grenzen liggen: een nageltje in de bank, een knabbeltje aan een plant. Maar ze reageren bijzonder goed op verbale feedback en ze willen het héél graag goed doen. Na verloop van tijd lopen onze telefoons steeds voller met foto’s van de twee knuffelkonten die samen op de bank liggen, samen uit het raam kijken, elkaar wassen en noem het maar op.

Deze plaatsing is zeker minder simpel geweest dan een plaatsing vanuit een asiel in Nederland. Daarom zijn wij Dogs on a Journey enorm dankbaar dat ze deze ingewikkelde onderneming faciliteren. Wij hadden deze kans zeker niet willen missen!

Groetjes,
Elkie en Stefan
Teskie en Mila

Mascha en Kaya

De kracht van internet deed al snel zijn werk goed; we kwamen het verhaal van Kaya tegen; een ontzettend schattige pup van nog geen 2 maanden oud, die samen met een kitten door Mira gevonden was op straat. Ze hadden het geluk samen opgevangen te worden bij een foster; een gezin met jonge kinderen. En nu zocht Dogs on a Journey een gouden mandjes voor dit onafscheidelijke duo! Dit leek te mooi om waar te zijn…zelfs mijn man werd op slag verliefd bij het zien van de filmpjes en foto’s van dit schattige duo. We besloten dan ook direct wat meer informatie op te vragen. Zou het echt zo mooi zijn als het leek? Zou deze stichting wel te vertrouwen zijn? En die Mira, had die echt zoveel over voor haar honden of zou hier toch ergens een addertje onder het gras zitten? En: Wat zou ons te wachten staan als we zouden besluiten hier serieus voor te gaan?

Vanuit DOAJ kregen we al snel video’s, foto’s en informatie. Ook kregen we een bezoek aan huis en werden we uitgebreid bijgepraat over wat ons te wachten stond. Want daar was Isabell heel eerlijk over; elke pup, zeker ook een buitenlandse, vergt veel tijd en aandacht, en hoewel dit duo al in een huiselijke omgeving zat zouden ze nog heel wat te leren hebben; Kaya zou in het begin waarschijnlijk nog niet helemaal zindelijk zijn (maar dat leren ze heel snel), de nachten wellicht spannend vinden (we konden erbij gaan liggen), niet gewend zijn aan het aan de riem lopen (kwestie van rustig aan opbouwen en vertrouwen geven) en waarschijnlijk toch wel een stuk socialisatie gemist hebben (veel tijd in investeren dus!).

We besloten er vol voor te gaan en waren dolgelukkig toen we hoorden dat dit lieve duo bij ons terecht zou gaan komen. De 6 weken die volgden, waarin beiden nog hun laatste prikken moesten krijgen, gingen veel te traag voorbij, maar we konden enorm genieten van de foto’s en filmpjes die we in die periode gestuurd kregen. 

En toen begon voor Kaya en Mascha de lange reis…We werden heel fijn op de hoogte gehouden van de voortgang bij de grenscontroles en de verwachtte aankomsttijden, en toen, midden in de nacht, stond de “happy bus” daar. We kregen een trillende pup in onze armen gelegd, en uit de reismand die uit de bus kwam klonk het gesnor van een kat die blij was weer frisse lucht te ruiken. Onze oudste dochter stond al in de tuin te kijken en zodra ik Kaya op het gras zette sprong ze enthousiast in de armen van onze dochter.  Vanaf dat moment hebben die 2 een onbeschrijflijke vriendschap en wist ik dat we hier goed aan hadden gedaan. Hoewel het zeker veel werk is geweest in het begin!

De manier waarop we door DOAJ zijn begeleid, geïnformeerd en geholpen in dit hele proces was echt ontzettend fijn, en nu nog voelen we de betrokkenheid van hen bij onze huisdieren. We weten dat we altijd bij ze terecht kunnen als er iets met een van onze dieren is, en daar zijn we ontzettend dankbaar voor.

We zouden onze huisdieren voor geen goud willen missen. En iedereen die vraagt of het verstandig is een buitenlandse hond (of kat ????) te nemen krijgt hetzelfde antwoord: wij zouden het zo weer doen. 

Maar! Niet zomaar bij elke stichting, en zeker niet zomaar elke hond. Maar stel, over een tijdje, een tweede hond misschien…? Die zouden we zeker via DOAJ zoeken.  

Groetjes,

Krista, Tonie, Laurie, Mika & Liene

Roos

Al een tijdje hadden we de wens een hond uit het buitenland de kans op een mooi leven te bieden. Omdat we onervaren zijn, hebben we Dogs on a Journey gevraagd ons hierin te begeleiden. Mijn zus, Marieke van Wegberg, is vrijwilliger bij de stichting.

In november 2022 zijn we via de stichting Roos tegengekomen. Roos komt van de straat en was herstellende van een gebroken poot, mogelijk veroorzaakt door een aanrijding. Door de vele filmpjes en goede contacten tussen de stichting en de shelter in Macedonië, hadden we veel informatie over Roos en we wisten het meteen, Roos past bij ons en komt bij ons wonen. De uitgebreide en kritische screening door Dogs on a Journey hebben we als erg positief ervaren. Dit zijn mensen die het serieus nemen en niet zomaar een hond plaatsen. Ook legt de stichting huisbezoeken af.

Roos is nu 8 maanden bij ons. Met veel geduld en liefde hebben we Roos de eerste paar weken rustig “thuis laten komen”. Dat is erg belangrijk. De adviezen, hulp, betrokkenheid en begeleiding van de vrijwilligers hebben hier zeer positief aan bijgedragen. We hebben altijd het gevoel gehad met vragen direct terecht te kunnen.

Roos is op het juiste moment de juiste mensen tegengekomen en daar zijn we intens dankbaar voor. Ze is écht een onderdeel van ons gezin en we zijn gelukkig dat ze dankzij Dogs on a Journey in ons leven is gekomen. Ze een is zeer lieve, rustige en makkelijke hond en erg sociaal met andere honden. De verhalen over haar karakter kloppen met hoe we haar meemaken. We kijken dan ook met een goed gevoel terug op een mooi adoptieproces dat erg verantwoord is verlopen, dankzij de enorme betrokkenheid en toewijding van de vrijwilligers van Dogs on a Journey.

Groetjes,

Janneke

Shanti

Sinds 2007 ben ik opvanggezin voor buitenlandse zwerfhondjes. Mijn 1e opvanger mislukte al en daarmee bedoel ik, dat “opvangen”, “blijven” werd. Van de 41 opvangertjes, gebeurde dat 7 keer. Maar ook de andere 34 hondjes kregen een geweldig warm forever thuis. Dat zijn dus al 41 succesverhalen op zich. 

Toch wil ik het verhaal van mijn laatste opvangertje er even uitlichten.

Een naam had ze niet, al evenmin enige bewegingsvrijheid en liefde kende ze al helemaal niet. Het vertrouwen in de mens was haar op jonge leeftijd al ontnomen.  Anderhalf jaar oud, vastgebonden aan een ketting, doodsbang en niet benaderbaar, trof onze roemeense rescuer Gabriëla haar aan bij haar voormalige mens, die dacht dat het vrij normaal was om zo om te gaan met onze viervoetige vrienden.

Gelukkig mocht ze dit bange wezentje meenemen naar haar asiel, waar ze een beetje tot rust kon komen. Ik was weer toe aan een nieuw opvangertje en Dogs on a Journey stelde mij een aantal opties voor, waaronder dit naamloze wezentje met de mededeling dat dit een moeilijke opgave zou worden.

Maar ik ging er voor en noemde haar Shanti, wat vrede betekent. Niet lang daarna kwam ze met het transport mee uit Roemenië. Oh ja en wat was ze bang. Hartverscheurend. 3 weken duurde het voordat ze naar binnen durfde te komen en 3 maanden voordat ze voor het eerst mee kon aan de lijn. Liefde en geduld. De 2 toverwoorden waarmee ze langzaam, maar zeker uit haar schulp durfde te komen en haar vertrouwen in de mens weer langzaam terug kreeg.

Maar het zou niet eerlijk zijn als de eer van dit geboekte succes mij zou toekomen. Shanti’s grootste leermeester was namelijk Tilly. Tilly mijn vrolijke, trouwe, mislukte eerdere opvangertje en 6e blijvertje. Zij sleepte met haar lieve karaktertje Shanti er helemaal doorheen.

Wat hebben ze nu een plezier en lol samen. En ja dan is 1 en 1 al snel 2 en begrijpen jullie wel, dat ook Shanti mocht blijven en mijn 7e mislukte opvangertje werd. Wat is ze gelukkig nu, maar vooral wat is het geweldig voor haar dat ze nu in vrijheid en veiligheid kan leven.

Mede namens Tilly en Shanti dankjewel DOAJ

Lieve dankbare groet Lilian

Minnie

Ik wil ons graag even voorstellen: wij zijn Marja en Jacqueline. Begin oktober zagen wij onze hartedief op Facebook voorbij komen met de vraag, “wie wil deze lieverd een goud mandje geven?”. 

Wij vielen meteen voor Minnie, vooral voor haar oogjes en natuurlijk haar uitstraling, en waren op slag verliefd. Wij hebben toen het pre-adoptieformulier ingevuld en moesten toen een paar spannende dagen afwachten. Op 9 oktober werden wij gebeld door Femke. We hebben zeker een uur gesproken met haar. Haar enthousiasme kon je voelen door de telefoon. Dat voelde goed voor ons en liet ons zien dat het een serieuze stichting was. (Toch nog wel even gegoogled).

Helaas zaten wij met een probleempje: wij zouden de eerste week van november nog op vakantie gaan maar rond die tijd zou Minnie komen. Gelukkig stelde Femke ons gerust. Zij zou proberen om Minnie met een andere rit mee te laten komen. Daarna hebben we een virtueel huisbezoek gehad met Isabell. Het gesprek met Isabell was goed georganiseerd en we voelden ons nog veiliger bij de stichting.

Wij kregen goede en duidelijke informatie over de regels en voorwaarden van Dogs on a Journey. Toen was het tijd om te wachten op het laatste akkoord en dat Minnie’s reisdag zou doorgaan. Binnen 1 week kregen wij het verlossende telefoontje: wij worden de adoptiemama’s van Minnie! Wij konden ons geluk niet op en hebben van geluk een paar slapeloze nachten gehad. Wij werden toen in een groepsapp gezet en werden hier op de hoogte gehouden van hoe het ging met Minnie. Wat heeft Victor in Macedonië ook al een goed voorwerk gedaan! Minnie was bijna zindelijk en al goed gesocialiseerd. 

Op 14 november kregen wij te horen dat ze zaterdag 19 november vanuit Macedonië op de bus met 8 andere lieve schatten richting Nederland zou afreizen en op 21 november zou aankomen in Gorinchem. Op zaterdag kregen wij de eerste app met foto’s dat Minnie op haar grote reis zou gaan. Bij de foto’s kregen wij meteen tranen in onze ogen omdat wij wisten dat dit kleine engeltje (bengeltje) binnen 48 uur in onze armen zou liggen. Elke paar uur kregen we een update waar ze nu waren. 

Op zondagavond kregen wij het bericht dat Minnie omstreeks 7 uur in Gorinchem zou aankomen. Nou, jullie snappen het al – het aftellen was begonnen en we konden amper slapen. Maandagochtend 21 november 4.30 uur wekker gaat na een korte nacht. Snel douchen en in de auto onderweg naar Gorinchem. De afhaal plek zou bij een tankstation zijn met een grote parkeerplaats. Snel nog even de bench gecontroleerd of deze goed vast zat, riempje nagekeken, ja hoor wij waren er klaar voor, laat Minnie maar komen! 

Het was kwart voor 11 dat de bus aankwam, en iedereen die zijn of haar lieve schat kwam halen stond gelijk paraat. De chauffeur stapte uit en vroeg mij om de papieren van Minnie. 

Hij stapte de bus in en kwam na een paar minuten naar buiten – en ik kreeg eindelijk Minnie in mijn armen. 

Wat een koppie en iedereen slikte een traantje weg. Wij hebben gauw een handdoek om haar gedaan en snel naar de auto in de bench. Ze keek ons aan met haar angstige oogjes en vroeg zich zeker af “wat zijn dat nou voor 2 vreemde vrouwen?!”. Ze vond het eerst zo spannend dat ze niets van ons moest weten en bleef lekker in haar bench.  Ze kwam wel even uit haar veilige haven om te drinken en te eten. Wij hadden besloten dat ik de eerste nachten bij haar beneden zou blijven slapen. In de eerste nacht hoorde ik ineens dat ze uit haar bench kwam en op onderzoek ging. Na een kwartiertje kwam ze bij mij snuffelen en ging ze lekker liggen bij mij. Vanaf dat moment wist ze dat het goed was en dat ze ons kon vertrouwen. Nu is ze alleen maar gegroeid in haar vertrouwen, slimheid en liefde. Minnie is nu bijna 8 maanden bij ons en ze leert nog steeds. Maar wat een vertrouwen heeft ze ons gegeven! 

Wij hebben dit geluk te danken aan natuurlijk Victor die haar gered heeft en Dogs on a Journey die nog steeds af en toe een appje sturen met hoe het nu gaat met Minnie.  

Bedankt lieve iedereen dat jullie ons dit mooie geschenk hebben gegund. 

Groetjes Marja en Jacqueline

Charlie en Bella

2020… wat een jaar, opeens brak Corona uit en stond iedereen zijn leven quasi stil. Het was ook het jaar dat wij Charlie & Bella naar ons forever huisje mochten verhuizen.

Ons verhaal:

In Corona tijden was het niet alles voor alle adopties rond te krijgen, want opeens werd alles afgesloten en kon het vervoer niet meer verder reizen (inclusief mijn reis(Charlie)). Mama moest dus nog langer wachten op mij (Charlie). De dag waarnaar ze aftelden werd opeens langer. 

Het team van DOAJ zette alles op alles om het transport toch geregeld te krijgen (met enkele slapeloze nachten en grijze haren tot gevolg).

Alles was perfect geregeld en het was liefde op het eerste gezicht.

De eerste weken was wat zoeken, want ik kende die grote wereld met veel mensen niet. Mama moest vooral heel veel liefde tonen, hadden ze een vraag dan konden ze altijd wel iemand van de organisatie bereiken om hun met raad en daad bij te staan. 

Alles was zo perfect verlopen dat ze er na 2 maanden een 2^e nieuw gezinslid bijnamen van DOAJ, mijn knappe zus Bella.

Nu 3 jaar later zijn we gewoon een echt gezinslid binnen deze gekke familie, we hebben ons zo goed aangepast en genieten met volle teugen van de vele vakanties, uitstappen, wandelingen en ravotten met de kinderen. 

Van 2 kleine, ietswat angstigere pups zijn we nu uitgegroeid naar zelfzeker, onbezonnen instagram modellen. Aangezien we zo fotogeniek zijn en de camera al uitstekend kennen.

Want een camera betekent koekjes!

DOAJ is een stichting uit de duizend, die meer dan research doet voor het perfecte forever huisje te vinden. 

Enige dat telt is dat de match er is en die viervoeter het perfecte gezin kan ontmoeten. Vol bewondering blijven wij al jullie avonturen volgen!

Wie ons wil volgen op instagram:

@rescuedogs_bella_charlie

Charlie & Bella

Nuri

Begin 2022 besloten wij dat er plaats was in ons kleine gezin voor een adoptiehond. Omdat wij op vakantie in Griekenland de hondjes daar erg leuk vonden dachten wij aan een Grieks hondje. Best veel sites bekeken maandenlang, maar toen mijn dochter het Roemeense hondje Nuri zag op de DOAJ site was ze op slag verliefd. We hebben het pre adoptieformulier ingevuld en waren er al helemaal klaar voor, helaas kregen we een mail dat wij niet geschikt werden bevonden. Er werd gezocht naar een huisje met meer honden en een tuin. Beiden hadden wij niet. We waren erg teleurgesteld, want hadden Nuri eigenlijk al in ons hart gesloten en gaven dat ook aan, overigens wel met alle waardering voor de terecht strenge selectie. 

DOAJ gaf aan dat er eventueel een ander geschikt hondje voor ons zou zijn, hierover gingen we in gesprek en tijdens dit telefonisch contact zei Femke: misschien zou Nuri toch wel bij jullie kunnen passen. Wij helemaal blij en gelijk een kennismaking ingepland. Nuri was al 3 maanden in Nederland bij een gastgezin (Femke). De zondag dat wij Nuri gingen ontmoeten, waren wij echt zenuwachtig. Bang dat Nuri ons misschien niet leuk zou vinden haha.  

Maar het was van beide kanten liefde op het eerste gezicht! Nuri was nog leuker en liever dan dat wij al hadden gedacht.

Na nog 2 weken wachten, werd Nuri op 30 april 2022 bij ons thuis gebracht. Ons halve salaris gespendeerd aan een fijne mand, een slaapkussen, allerlei riemen en een tracker voor het geval hij op avontuur zou gaan. Maar vanaf dag 1 ligt hij het liefst bij ons op de bank, of aan onze voeten onder de tafel. Wij kunnen ons geen betere en lievere hond wensen. Hij houdt van heel hard rondrennen met andere hondjes op het losloop veld en verder sjokt hij tevreden achter ons aan door het bos. Ballen en stokken zijn niet aan hem besteedt.  Als hij aan de lijn door de wijk loopt noemen we hem af en toe ezeltje ipv Nuri omdat hij stoïcijns 1 kant op kijkt en stil blijft staan, als hij een andere route wil lopen dan wij. Iedere dag weer zijn we dankbaar voor Nuri in ons leven, hij gaat ook gezellig mee op onze vakanties naar Oostenrijk. 

Groetjes,  

Anouschka en Charlotte (moeder en dochter) 

Malie

Lieve allemaal,

Op 4 oktober 2021 mochten wij onze lieve Malie in Düsseldorf ophalen en
daarmee is eigenlijk het succes al beschreven; “een hondje dat na een leven
op straat en de nodige ontberingen, weer een nieuwe toekomst tegemoet is
gegaan”. Toch is het niet allemaal zonder slag of stoot gegaan, want Malie
had een behoorlijk vol stressemmertje en moest in het begin erg wennen. Zo
was wandelen aan de riem al een uitdaging en het ontdekken van de omgeving,
het ontmoeten van andere mensen, honden en auto’s echt een avontuur. Wij
hebben uiteindelijk een hondengedragscoach in de arm genomen om te kijken
hoe we met zijn gedrag (trekken aan de lijn, grommen en uitvallen naar
mensen en honden en angst voor auto’s), om moesten gaan. Al snel werd
duidelijk, dat ik als mens de grootste les moest leren, want ik zat
voornamelijk aan z’n verleden te denken en wilde hem daarom verwennen en hem
alles naar de zin maken, hem vertroetelen en beschermen. Ik moest dus leren
om een begeleider te zijn en hem daardoor in z’n eigen kracht te zetten. Dat
begon met eten uit z’n eigen bak in de keuken en niet gevoerd worden op de
bank. De eerste stapjes buiten gingen gepaard met veel uitschudden en
beperkten we daardoor tot kleine 10 minuten wandelingen. De tips van de
hondengedragscoach begonnen z’n vruchten af te werpen en Malie begon zich
steeds meer te ontspannen en te genieten van z’n nieuwe leventje.

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en Malie is een heel ander hondje
geworden, hij is lief, ondeugend en speels, hij is een echte knuffelkont en
kan ook hele avonden z’n bedje in de slaapkamer opzoeken en gewoon lekker op
zichzelf zijn. Op dit moment zetten we nog de puntjes op de ï met het
uitvallen naar andere honden, dit ligt niet zozeer aan Malie, maar aan z’n
grote zus, een bijna 9 jaar oude Labrador/Mechelse herder mix, die we al
hadden. Zij heeft een nare ervaring met 4 grote honden gehad en reageert
daardoor nog altijd agressief op naderende honden, wat Malie overneemt. Met
een lokale trainster pakken we dit probleem en mijn houding hierin aan en
dat gaat nu de goede kant op, waarbij mijn zelfvertrouwen echt enorm
gegroeid is en beide honden het steeds normaler vinden om gewoon door te
lopen als er een hond aankomt.

Conclusie, of je nu een pup neemt of een wat oudere hond een goudenmandje
biedt, je zal er als mens ook echt energie in moeten steken en leren hoe je
met een hond om moet gaan. Voor de één zal dat vanzelf gaan, voor de ander
via boeken en of cursussen, maar dat je via dogs-on-a-journey, deze lieve
honden een mooie toekomst kan geven is een feit en wij hadden onze Malie
niet willen missen en zijn zo dankbaar en gelukkig dat we hem in ons
gezinnetje hebben mogen opnemen.

Met vriendelijke groet,

Mit freundlichen Grüssen,
Sfeervol Sauerland

Linda